"Nie ma nic złego w byciu przegranym, zależy tylko jak jesteś w tym dobry.."

Tak więc nareszcie zabrałam się napisanie notki o Rudolfie,mam nadzieję, że się spodoba, chociaż na pewno jest dużo bardziej nudna od samego opowiadania :) To co tutaj widzicie, to pierwsza część. Wkrótce pojawi się także kolejna, tym razem opowiadająca o przeszłości Rudiego. Dzisiejszy podkład jest trochę bardziej uniemożliwiający czytanie, bo jednak skupia na sobie dużą część uwagi, mimo to, od początku kojarzył mi się właśnie z tą częścią.

_____________________________________________________________________________

Rudolf Werklaind należał do tych osób,które przemykają cicho ulicami kiedy wschodzi słońce i wracają po zmroku. Nikt nigdy nie zdołał mu się przyjrzeć, mimo,że jego głowa była prawie zawsze uniesiona. Nikt nie zdołał wytrzymać tego lodowatego spojrzenia, którym raczyły przechodniów jego zielono-szare oczy. Czasem ktoś obejrzy się za nim, nie wierząc ,że można mieć aż tak blady kolor skóry,a  bardziej przesądny mieszkaniec zapyziałych kamienic Berlina wyszepcze jakieś anty satanistyczne hasło, na wypadek , gdyby Rudy okazał się jednak żywym trupem. Kiedy tak idzie, jego rude, wypłowiałe długie włosy opadają bezwiednie na ramiona i poruszają się w rytm deptanych przez Rudiego kroków. Dochodzi do drzwi jednego z dworców, pokroju tych z mnóstwem ćpunów i prostytutek wewnątrz peronu, gdzie po drodze zahaczają go wszyscy dilerzy, bo przecież Rudolf wygląda jakby właśnie umierał z zaćpania, jego koścista dłoń łapie za klamkę a miedziana,gruba obrączka, z nieprzyjemnym dźwiękiem obija się o urządzenie. Rudy przechodzi przez wcześniej wspomniany peron, od czasu do czasu klnąc pod nosem. Wchodzi do wagonu, o którym powinni już dawno nagrać program dokumentalny, bo to ,że jeszcze jeździ , to prawdziwy cud. Rudolf ma też wrażenie,że to jeden z tych wagonów, którym wożono Żydów do obozu, przez moment na jego twarzy pojawia się prawdziwe przerażenie i obrzydzenie. Przecież Klaus jest Żydem. Wewnątrz wagonu ustawia się w prawym kącie ,tuż pod oknem,dokładnie tak samo od lat.Jego wątłe, wychudzone ciało praktycznie wtapia się w kolor bladych, obdrapanych ścian. Lokomotywa rusza, ciało Rudego mimowolnie pochyla się wprzód, budząc przerażenie nie do końca przytomnych meneli, dogorywających pod przeciwną ścianą. W takich pociągach nikt nie trudzi się o sprawdzenie biletów i mimo wczesnej pory, kłębi się tam mnóstwo mniej lub bardziej śmierdzących typów próbujących ogrzać się po nocy spędzonej w plenerze. Rudolf zazwyczaj w takich momentach modli się aby jego długi oliwkowy płaszcz nie przesiąknął odorem panującym wewnątrz. Spogląda na swoje stopy odziane w czarne, zniszczone glany i poprawia beżowy ,gruby szalik.Potem pociąg staje w miejscu które ty, widzu z dobrego z domu, niedotkniętego wszystkimi zakazanymi rzeczami tego świata , nazwałbyś pustkowiem. Natomiast ten rudy człowiek doskonale wie gdzie iść. Wysiada, fukając pod nosem do żebrzących o papierosy i pieniądze. I znów widzimy go w drodze zajętego swoimi myślami. W którymś momencie nerwowo sięga do kieszeni i sprawdza jej zawartość. Znajduje to,co chce i mięśnie jego twarzy znów się rozluźniają i opadają w zwyczajny jej wyraz . W kieszeni magicznego,oliwkowego płaszczu Rudi nosi woreczek psich chrupek, duży nóż, jakieś drobne, i paczkę wymiętych papierosów, z których w tej chwili korzysta. Odpala jednego z nich i wkłada sobie filtr do niewielkich, wąskich ust,które jakimś cudem są zawsze ciemnoczerwone przez moment ukazując równy rządek białych zębów, nienaruszonych , mimo niełatwego życia bohatera. Palił powoli, jakby rozkoszując się wdychanym zapachem. Jego podróż kończy się wraz z ostatni wysypanym z papierosa popiołem. Rudolf znajduje się pod wielkim szarym budynkiem otoczonym rządkiem identycznych. Na górze widnieje ogromna tabliczka z napisem"budynek do rozbiórki" ale kogo to obchodzi. Ważne ,że można tam przeżyć w miarę humanitarnych warunkach.  Wchodzi do środka i przemierza korytarz aż do znalezienia mieszkania numer 5, puka drzwi i czeka , marszcząc co chwilę drobny nos i wdychając zapach ryżowej zupy dobiegającej zza nich. Po chwili zostaje zaproszony do środka  i powitany delikatnym pocałunkiem Klausa. Jego twarde oblicze, tak bardzo kontrastujące z  delikatnymi , chłopięcymi rysami zmienia się nie do poznania. W tym momencie uśmiecha się delikatnie po czym oddaje pocałunek i siada do stołu gdzie czeka na niego gorący talerz zupy.  Między czasie podrzuca kawałki suchej bułki udomowionym szczurkom czekającym pod stołem. Mężczyźni jedzą, rozmawiają, smieja się jakby zupełnie zapomnieli o otaczającej ich nędzy . Pewnie w tym momencie zastanawiasz się czemu Rudolf nie mógłby być taki przez cały czas. No cóż, żeby to zrozumieć trzeba by zagłębić się w jego tajemniczą przeszłość. Ale to może następnym razem…

_____________________________________________________________________________

Tak więc oo koniec części pierwszej.

Jutro postaram się wstawić drugą , chociaż jak to zwykle ze mną bywa, wszystko to jedna, wielka zagdaka.

 I piosenka zupełnie nie związana z niczym, ale która chodzi za mną od kilku dni;

I jeszcze myśl na najbliższą przyszłość:

"Jestem głosem z Nibylandii,
Niewinnością i marzeniem każdego człowieka,
Jestem pustą kołyską Piotrusia Pana,
Cichym latawcem na tle błękitnego nieba,
Każdym kominem, każdym nocnym widokiem,
Jestem opowieścią która odkryje prawdę o Tobie,
Każdym cennym dla Ciebie wspomnieniem."